Hoi allemaal,

vandaag even niet zo'n heel lang verhaal, maar wel heel leuk om te vertellen.

Je weet nooit waar je beland. Afgelopen zaterdag was mijn enige plan om 's morgens om 8 uur naar een soort ceremonie te gaan, om de pastor eten te brengen, en daarna naar Mzuzu te gaan. Uiteindelijk ben ik heel de zaterdag op stap geweest...

's morgens om acht uur moesten we met de wijk verzamelen bij mijn buurvrouw, Helen Scott. Van te voren was er al een lijst rondgegaan waarop je kon invullen wat je wilde geven. Dit moest je ook van te voren al brengen. Elke maand gaat er een van de wijken naar de pastor om hem allerlei etenswaren te brengen. Dit is een soort aanvulling op zijn salaris. Nu waren wij aan de beurt. Een heel officieel gebeuren, (uit respect dragen dan ook alle vrouwen een chitensie) en daar gingen we dan. Met alle tassen, treden vol eieren enz. enz. Al zingend richting de pastor. Daar aangekomen werd alles overhandigd, en volgde er nog een hele meeting, met zingen, bidden, speeches enz en ook een ontbijt met brood, thee, mais enswobwa (ik geloof dat het zo heet, soort drank). Wel heel erg leuk en mooi om mee te maken!

Om een uur of half 10 was het wel weer goed, en gingen we weer weg Met de taxi naar Mzuzu, is heel goed te doen. Wel een beetje warm opgepropt in de taxi, maar goed... Daar lekker rondgezeuld met alle boodschappen, en kwamen we in de supermarkt een vrouw tegen die Carol kende. Die vroeg ons voor een kop thee. Zo gezegd zo gedaan. Zij is geen malawiaanse, maar haar man wel. 'Ik zal even wat snacks voor jullie maken'. Dat werd dus een complete lunch met pompoen, omelet en zoete aardappels... Haar man was trouwens wel eens in Nederland geweest:) grappig.

we waren om kwart voor 3 eindelijk thuis, en om kwart voor vier moesten we al weer weg. We waren uitgenodigd bij de tuinman van de familie Quinn, die in de village woont. Hij heeft een farm, met wat mais, varkens, en ook bijen.

Kwamen we daar, had hij gelijk de hele familie maar opgetrommeld. We werde welheel hartelijk ontvangen, super! Heel arm wel, maar ook goed om dat eens van dichtbij te zien. Na een uur wachten, mochten we even de farm zien. Daarna was het plan om naar de bijen te gaan. Dus alle pakken bij elkaar geraapt om je in te hullen, maar ik heb me er maar niet aan gewaagd. Dat duurde ook weer meer dan een uur, maar het was wel erg grappig. Ondertussen was het al bijna donker. Door de bush gestruind, overal kledder nat en glad, maar we hebben het onverleefd. Gelukkig hadden we wat zaklampen bij ons. Matt en Carol mochten helpen om de honing op te halen (zij hadden pakken), wij bleven op veilige afstand. Door rook te ontwikkelen raken de bijen even buiten westen, en kun je de honing pakken. Voordat dat goed gebeurd is, ben je wel een poosje bezig. De halve familie en buren ging mee om te helpen, maar dat was wel gezellig. Een big survival, dat wel.

We zijn weer veilig teruggekomen, en daar was ondertussen nsima gekookt... eerste keer .Dat eet je met je handen, dus dat moet je wel even leren:) Maar het ging goed, en het is erg lekker.

Al met al een heel gezellig maar vermoeiend dagje....
Dat is met veel dingen zo.Je kunt plannen, maar het gaat vaak anders.

Nou ja.. ik vermaak me tot nu toe dus wel:)
Groetjes uit een zonnig plakkerig Malawi..!!

Rianne