Dat het leven in Malawi niet zo relaxed is als in Nederland, dat had ik wel door. Maar vorige week heb ik het aan den lijve ondervonden.

Om geld te verdienen voor het koor, is een van de manieren ‘piecework'. Deze tijd is de tijd dat de mais wordt geoogst en gepeld, om er daarna maismeel voor de sima van te (laten) maken. Ongeveer iedereen heeft wel ergens een landje met eigen mais en andere groenten, omdat alles hier zoveel kost dat niemand het kan trekken om alles te kopen. Maar niet iedereen heeft de tijd om alles zelf te doen op z'n land, en dus worden daar weer andere mensen voor gevonden. Dat is een kans voor koren, maar ook voor bijvoorbeeld de jeugdgroep om geld te verdienen.

Twee weken geleden hadden wij het ook al gedaan, maar dat was een klein veldje, met daarna het pellen van de maiskolven (daar moet je trouwens ook wel even bedreven in raken). We begonnen toen heel vroeg, we gingen om 5 uur weg!! Tja, thats life in Malawi... Helaas wist ik dat toen niet, dus ze stonden om 5 uur op m'n stoep, terwijl ik nog in bed lag... tien minuten later dan maar echt vertrekken, twee uur (!) lopen, en heel de ochtend werken.. Alleen tussendoor even een gekookte zoete aardappel als ontbijt (om tien uur) en aan het eind nog een flesje fanta met een droge witte boterham.. Maar goed, toen waren we om 12 uur klaar, we gingen En (tenminste ik met nog een paar) terug met de taxi, dus goed te doen.

De week er op gingen we er weer voor, 5 uur weg. Deze keer was het te ver om te lopen, dus gingen we maar met auto. Voor dat dat geregeld was was het een uur later, dus uiteindelijk gingen we pas om kwart over 6 weg, maar goed.

Kwamen we op het veld, werd ons even verteld wat we moesten doen. Waren het 11 grote bundels met mais (gelukkig was het al geoogst, alles stond in bundels). In het begin hadden we het niet door, dat het zoveel werk was, dus we begonnen met goede moed. Was echt heel gezellig, ondertussen lekker kletsen (je leert elkaar zo ook beter kennen, vond ik erg leuk), en ook zingen. Ik moest echt denken aan de tijd van de bijbel waar ze ook met z'n allen zongen terwijl ze de schoven samenraapten (bijv. Ruth) Prachtig klinkt dat, een iemand zet een lied in en de rest valt in met allerlei verschillende stemmen. Dat maakt het werk alleen maar leuker. Wat we dus moesten doen was alle maiskolven van hun vel ontdoen. Dus pak je een stengel, zoek je de maiskolf en haal je alle bladeren er af. Daarna gooi je de maiskolf op een hoop. Na een paar uur hadden we wel trek gekregen (niemand had nog ontbeten), dus ging er een iemand op zoek naar thee. Bij de eigenaar van het land werd water gekookt op een houtvuurtje (geen stroom). Uiteindelijk hadden we om 12 uur thee (gekookt water met melk en een heleboel suiker, vaak komt er geen theeblaadje aan te pas), en wat pelpinda's. Gelukkig kwam iemand nog op het idee om brood te kopen, dus hadden we ook allemaal nog een wit bolletje. We kwamen er achter dat het nog wel een poosje zou duren voor we klaar waren (we waren nog lang niet op de helft). Het zou nog wel even duren voor we klaar waren. Gelukkig was het niet super heet, af en toe ging de zon weg achter de wolken. Maar goed, we wilden het wel afhebben, want het was ver weg, en transport kost ook weer geld. Dus vol goede moed weer verder, en uiteindelijk waren we om 5 uur klaar met alle mais. Als een bundel met mais bijna op was, zagen we soms een muis wegglippen. Daar was iedereen extra alert op want het is erg lekker (schijnt) om op te eten. Even een maiskolf tegen de kop van zo'n beestje... er zijn geloof ik grenzen om iets op te eten. Mensen koken de muis, en dan moet je met je tanden het vel er af trekken en het vlees op eten...gelukkig kwamen ze niet op het idee om het daar te doen, maar wilden ze het mee naar huis nemen.... Brrr... Ondertussen was er ook sima gebracht, maar we wilden het eerst afmaken, dus om 5 uur sima op. Iedereen was het helemaal zat, en had verschrikkelijk zere handen. (je moet ook de bladeren er af draaien, zitten vast aan de onderkant van de maiskolf, en daar heb je aardig wat kracht voor nodig). Toen moest alles nog naar het huis gebracht worden. We hadden al bedacht dat we dat niet alleen konden, dus hadden we een paar vrouwen gecharterd die het voor ons zouden doen. Zak vol met maiskolven laden, dichtbinden en hups op je hoofd dragen. En dat terwijl je ook nog een kind op je rug draagt. Uiteindelijk hebben we als koor toch maar meegeholpen, want anders zou het nooit afkomen. Daar ben ik maar niet aan begonnen, denk dat ik m'n nek zou breken. Uiteindelijk waren we om 8 uur 's avonds thuis (het wordt om 6 uur donker)! Pff... wat een dag. En dan te bedenken dat ik dan heerlijk onder een warme douche kan stappen, maar dat de meeste mensen in Malawi geen stromend water hebben en geen elektriciteit... En dat terwijl ze wel net als ons deze dag vaak zo hard werken, elke dag. Daar word je je dan wel weer even bewust van...

ps: natuurlijk moest dit even op de foto, ik ben niet voor nix een dochter van m'n vader: oogsten en nederlandse koeien, wat wil je nog meer. Ze geloven alleen hier nog niet dat ik ook nog kan trekker rijden:)