Vertel het de kinderen!

Op een snikhete zaterdag morgen, begin november, was het dan zover. Om 8 uur ‘s morgens zouden we beginnen. Toen ik met al mijn spullen bij de churchhall aan kwam, zag ik daar alleen Anneke zitten, die er daar voor de zekerheid was gaan zitten. Maar natuurlijk was er nog niemand te bekennen tot een uur of 9. Maar het werd niet zo laat als we hadden verwacht, want tegen half 10 waren er een stuk of 10 mensen en konden we beginnen. Op zich wel fijn om nog even het een en ander te kunnen regelen, zonder dat er mensen zitten te wachten. Papier en pennen kopen, bijvoorbeeld, flapovers ophangen, de spreker verwelkomen. ..

Deze zaterdag was een dag van training. En ja, ik had de eer om de mensen die misschien al 20 jaar zondagsschool geven, lest te geven in het vertellen van bijbelverhalen. Men had begrepen dat ik ook in Nederland zondagsschool gaf, en ik ben natuurlijk juf, dus ik was ‘ de professional’. Zo voelt dat niet, maar toch ook weer een uitdaging om te doen...

Er was ook nog een andere man, een Malawiaan. Deze man zou eerst zijn verhaal houden, om de syllabus, die ontwikkeld is om wat lijn in de zondagschoolteachings te krijgen, uit te leggen. Deze werd namelijk bijna niet gebruikt, omdat mensen niet begrepen hoe ze er mee om moesten gaan. Ook vonden we het wel een goed idee dat de mensen ook de visie van een Malawiaan hoorden, in plaats van dat alles alleen door de blanken werd gedaan.

De zondagsschool hier in Ekwendeni is in tweeen gesplitst. Omdat er hier twee diensten zijn, Tumbuka en Engels, is er ook een Tumbuka en een Engelse zondagsschool. Dit ook om de klassen een beetje te verdelen, omdat er anders zo veel kinderen in een groep zitten. Nu zitten er nog zo’n 30-50 kinderen in een klas, wat al aardig veel isJ We hebben nu ook in de Engelse zondagsschool ook een jongere en een oudere klas. De jongere klas doe ik samen met Marieke en wat Malawiaanse collega’s, de oudere groep doet Anneke samen met wat andere Malawianen. Het is heel leuk om te doen, maar we merkten dat er veel mensen gewoon niet wisten hoe ze kinderen een bijbelverhaal moeten vertellen. Dus daar wilde ik vooral op inzetten. Hoe vertel ik een bijbelverhaal, en hoe maak ik het visueel voor de kinderen?

Het was dus vooral een heel erg basistraining van een morgen. Ik vond het wel best spannend om te doen. Ik wilde dus vooral ook hen interactief mee laten denken. Daarom heb ik vooral ingezet op het ontwikkelingsniveau van kinderen, wat begrijpen kinderen, en hoe je daar het beste op aan kunt sluiten. Dus geen preken, maar onderwijzen! Het doel, zeker met jonge kinderen, is vooral dat ze de bijbelverhalen leren kennen, en daaruit lessen meekrijgen. Daarnaast heb ik er op ingezet om mensen te laten begrijpen waarom voorbereiding zo belangrijk is en hoe je dat nu praktisch doet. Om een uur of 11 mocht ik aan de slag met de groep die toen wel uitgedijd was tot een stuk of 30 mensen. Eenmaal aan het woord vond ik het heel leuk om te doen. De groep reageerde ook heel goed, en doordat je vertaald wordt, kun je ook af en toe even nadenken over wat je gaat zeggen. Ook probeerde ik veel voorbeelden te geven, om het ook voor de groep inzichtelijk en visueel te maken.

Na de lunch, sima met beef, bonen en groenten, werd het tijd om in groepjes te werken. Drie groepjes gingen apart aan de slag om nu een kerstverhaal voor te bereiden. Interessant om op te merken hoe mensen echt mee gaan denken en ook wat je zelf van zo’n verhaal kunt leren.
Om een uur of half 3 was het echt tijd om af te sluiten. Een hele leuke uitdaging, deze training geven, maar zeker de moeite waard. Mensen kwamen ook naar me toe met de mededeling dat ze nu wel konden lesgeven, na zo’n training...

Ook in de praktijk, nu een paar weken later, zie ik in ieder geval bij sommigen, dat ze wel wat meegenomen hebben van de training. Dat voelt goed. Hoe het in andere plaatsen gaat heb ik geen idee, maar het belangrijkste is dat we kinderen mogen brengen aan de voeten van Jezus. Hij zei: ‘Als je een van deze kinderen hebt welkom geheten in Mijn Naam, dan heb je Mij welkom geheten’. Dat is een belofte en een verantwoordelijkheid! Mooi om te weten dat we dan ook zelf als een kind bij Jezus mogen komen om Hem te dienen en Hem te laten leiden!

Groetjes!

Rianne

De schaduwzijde van Afrika

De zon schijnt bijna altijd in Afrika. Dat is echt genieten. Het buitenleven is dan ook heerlijk. Iedereen ontmoet elkaar op straat, en binnen zitten is er alleen ’s avonds bij. Ook op het moment dat ik dit schrijf zit ik heerlijk buiten. Vandaag was het ongeveer 30 graden. Warm! Maar met die Afrikaanse zon, is er ook veel schaduw. Letterlijk, en dat is geweldig, omdat je dan in de schaduw kunt zitten. Maar ook figuurlijk. Er zit een schaduwzijde aan het leven in Afrika.

Op een morgen hoor ik van Hans dat er iemand in Lilongwe is overleden. Hij hoorde het vanuit het ziekenhuis. Hij wist alleen niet wat. Na wat navraag blijkt het iemand te zijn die ik goed gekend heb. Hij had in Ekwendeni gewoond, en ik kende hem van het koor en de jeugdgroep. Nu woonde hij in Lilongwe. Iedereen had het erover. Rond de 35 jaar, getrouwd, een kind. Wat een tragiek. Ik was erg geschokt.

De volgende dag was het moederdag in Malawi, maar ik zou eigenlijk les geven maar toch nu niet. Omdat de homevillage van deze vriend hier in Ekwendeni is, werd hij hier heen gebracht en op het land van zijn ouders begraven. Heel de nacht waren er al mensen bij het huis van de ouders, en ook de volgende dag zat heel het erf vol met mensen. Iedereen die maar enige band met de overledene, of een familielid heeft, gaat er heen. Zo ook ik, omdat ik hem goed gekend had. Je kunt niet naar elke begrafenis, maar deze was wel belangrijk. Samen met Rabecca (een goede vriendin) liepen we naar het huis van de ouders, een kwartiertje lopen verderop. Alle mannen zitten apart van de vrouwen, en iedereen zit bij elkaar stil te zijn. Soms wordt er gezongen. Ook wordt er sima (maispap) gekookt, zeker voor de mensen die van ver komen maar er zijn ook veel mensen die niet eten omdat ze rouwen. De familie is in het huis, en iedereen rouwt mee. Alle vrouwen dragen een chitenje (omslagdoek) om respect aan de overledene te geven. Na een paar uur wachten werd de kist naar buiten gedragen. De vrouwenvereniging ging zingen om uiting te geven aan het geloof en vertrouwen op God. Daarna werd besloten dat de begrafenis en de dienst allebei op de begraafplaats zou zijn, omdat daar meer schaduw was. Het is wel zo’n tegenstelling dat er op zo’n zonnige dag, zo’n verdrietig iets moet plaats vinden. Op de begraafplaats zat iedereen dus ook weer op de grond. De kist werd door een groep verpleegkundigen (zijn werk) gebracht, onder luid gezang. De kist laten zakken, en direct ook de grond er op. Een aparte gewaarwording. Daarna worden er bloemen op gelegd en kaarsen. Mensen mogen naar voren komen met bloemen, en daarna worden er toespraken en een soort preek gehouden. Uren later was het afgelopen.

Mensen zijn hier erg gewend aan de dood. Heel mooi is wat we afgelopen zondag na de dienst hebben gedaan. Als jeugdgroep gingen we naar het huis van de ouders van deze vriend, om te gaan condoleren. Dat kan dus nog weken later. Daar aangekomen stil het huis binnen en direct bij binnenkomst wordt een emmer maïsmeel gegeven. Dan voert iemand het woord. Spijt betuigen om de situatie en meeleven. Daarna vertelt een familielid wat er is gebeurd en hoe het nu gaat. Dit vertellen hoe iemand is overleden kan ook tijdens het condoleren op de dag van de begrafenis. Maar dit is een speciaal moment er voor. We gaven het geld dat we hadden ingezameld, ook om mee te kunnen bekostigen in de begrafenis enz. Er wordt ook met de familie gebeden, en daarna krijg je als groep nog thee en brood. Je wordt alleen gelaten om dat op te eten, en daarna komt de familie weer, en wordt iedereen voorgesteld. Daarna nog een keer bidden en konden we naar huis. Wel heel mooi om nog een paar weken later nog steeds als een officieel moment naar de familie te kunnen om te condoleren. Bij de begrafenis zelf zijn er zoveel mensen dat daar minder ruimte voor is.

Het is niet zo’n mooie kant van Malawi dat ik nu heb laten zien, maar ook dit is de realiteit. Er gaat geen week voorbij of er zijn wel mensen die overleden zijn.

Ondanks dat zijn de mensen hier zo positief in het leven. Leven en dood horen bij elkaar maar daarom leeft men ook heel bewust. Elke dag een dag om van te genieten. Besef dat het de laatste dag kan zijn voor één van ons. Door ziekte, door een ongeluk, het is er hier allemaal. Gelukkig kennen veel mensen Jezus, het Licht van de Wereld. Door Hem kan het ook in de schaduw licht zijn!

Rianne

TIA This is Africa

Wat is dat toch met Malawi? Met Afrika?

Waar je elke dag om 6 uur wakker wordt, omdat het licht is, en je dus uitgerust wakker wordt.

Waar je het liefst elke dag om 9 uur naar bed wilt, omdat je dan je dag wel gehad hebt, aangezien het om 6 uur donker wordt.
Waar niemand ervan opkijkt als de lichten uitgaan, omdat er weer eens stroomuitval is.

Waar je als je wilt douchen eerst even checkt of je wel water hebt, omdat er meer uren in de dag zijn dat je geen water hebt dan dan wel.

Waar het onmogelijk is op straat iemand tegen te komen die je maar half kent, zonder dat je even vraagt hoe het met hem en zijn werk en familie is.

Waar je altijd tijd voor elkaar hebt, ook al heb je nog zo’n haast?

Waar mensen altijd willen weten waar je naar toe gaat, waar je vandaan komt, wat je hebt gedaan en wat je gaat doen, en dat dit absoluut niet als nieuwsgierig gezien wordt?

Waar je gerust zaterdag ochtend om 8 uur een of andere meeting kunt hebben?

Waar de kerk om 8 uur begint, en de laatste mensen om kwart voor 9 binnen komen.

Waar de dominee daar al rekening mee houdt , door de bijbellezing nog een keer te herhalen, voor degenen die laat waren..

Waar een preek 5 minuten kan duren maar ook een uur.

Waar je bij iemand op ziekenbezoek gaat in het ziekenhuis, niet omdat je diegene kent, maar omdat je in de buurt woont

Waar je als blanke altijd wordt nagekeken,en iedereen altijd weet waar je bent.

Waar het niet raar is om hele kippen te vervoeren, in een tjokvolle minibus.

Waar het meest besproken onderwerp niet het weer, maar geld is.

Waar werkelijk alles contant wordt betaald ?

Waar mensen je telefoon over laten gaan in de veronderstelling dat je terug zult bellen, in verband met gebrek aan beltegoed?

Waar je aan het einde van de maand geen geld moet willen pinnen, omdat er dan lange rijen staan van mensen die hun salaris willen?

Waar de zon elke dag in schitterende kleuren ondergaat?
Waar je ‘s avonds als je een beetje goed kijkt het hele melkwegstelsel ziet?
Waar je alle maar mogelijk kleuren vogels en vlinders ziet rondvliegen?

Waar je niet gek opkijkt van spinnen, gekko’s, kakkerlakken en andere kleinsoortige dieren in je huis?
Waar je nadat je hebt gedoucht, je 10 minuten later dat al niet ziet, omdat je alweer oranje voeten hebt?

Waarschijnlijk herken je het, als je ooit in Afrika bent geweest. Afrika moet je voelen, ruiken, meemaken, ervaren, proeven, horen. Ik prober het af en toe een beetje onder woorden te brengen….

Als je hier een keer bent geweest, blijft het of altijd in je hart, of je wilt er nooit meer heen.. Nou voor mij is dat wel duidelijk denk ik:)

THIS IS AFRICA:)

Groetjes!
Rianne

Een oude blog..

(een oude blog, geschreven op 22 augustus, toen was Klazine hier nog). Binnenkort een update. )

Gastblog Klazine

Een eigen blog komt er aan, bij deze ééntje van Klazine.
Een beetje lang geleden, maar dat internet hier... Ik kom eindelijk weer op m'n blog, heb er tot nu toe nog niet op gekund. Excuses dus.

Dus bij deze een verhaaltje van Klazine, ik zal ook nog mijn eerste verhaal, dat ik wel naar een aantal heb gemaild, er nog opzetten (al is dat wel een maand geleden:) ) Binnenkort dan weer een update, als alles meezit:)

Groetjes

Hallo allemaal,

Ik ben Klazine, het zusje van Rianne. Ik ben 3 weken in Malawi geweest, om te zien waar Rianne woont en leeft. Ik viel van de ene verbazing in de andere.

Wist je bijvoorbeeld dat je geen stap kunt zetten zonder oranje voeten te krijgen van het stof?

Wist u dat je soms 2 uur over pannenkoeken bakken doet, omdat de stroom elke vijf minuten uitvalt?

En wist je dat er 25 volwassenen, 4 kinderen, 2 levende kippen en minstens 100 kg bagage in een minibusje passen? (officieel voor 9 personen)

Wist u dat Malawianen al groeten als ze alleen maar denken dat ze je zien?

En dat als je komt logeren, je in hun eigen bed mag slapen. Zelf slapen ze dan in het huis van de buren…

Wist u dat ze 2 x per dag sima (maispap) eten?

Wist u trouwens dat je zover van huis op safari kunt om olifanten te spotten, en voor alles een oud-bleskensgraver tegen kunt kome. Voor iedereen die haar kent, ik moest de hartelijke groeten overbrengen van Marianne Hendriksen.

Wat was het ontzettend leuk om haar te ontmoeten. We hebben met haar, en nog andere Nederlanders de safari’s gedaan.

Wist u dat 20 dagen in Afrika om vliegen, en eigenlijk te weinig zijn om heel Malawi te zien.

Ik ga stoppen, de rest laat ik aan Rianne over.
Hartelijke groet, Klazine

terug naar Malawi

Nog twee nachtjes, dan is het zover. Ik hoop weer terug te gaan naar Malawi! Heel fijn om weer de mogelijkheid te hebben om daar het mooie werk van onderwijsvrijwilliger te gaan doen. Na alles wat er gebeurd is, ben ik God heel dankbaar dat ik deze kans weer krijg. Fijn als jullie weer mee willen lezen en leven via deze blog! De eerste 3 weken is Klazine er bij, die heeft er net zo veel zin in als ik... Samen inpakken is best gezellig:) Daarna hoop ik tot en met begin januari in Malawi les te geven aan de kinderen van de families Visser en van de Boogaart.

Reis je mee?

Groetjes!
Rianne

From 'home' naar 'huis'

Daar ben je dan, in Nederland. Twee weken geleden was ik nog in Malawi. Het is heel raar om te bedenken dat ik al weer bijna twee weken in Nederland ben. Aan de ene kant is het weer heel normaal om in Nederland te zijn, dit is toch wat je gewend was. Aan de andere kant heb ik wel voor even het Malawiaanse leven achter me gelaten. Ook daar gaat het leven verder, zonder mij.

Zoals jullie misschien al wel weten, is mijn verblijf in Malawi onverwacht afgelopen. Ongeveer 6 weken geleden kreeg mijn moeder namelijk te horen dat de eierstokkanker die afgelopen december bij haar was geconstateerd, weer is teruggekomen. Dit was een hele schok. De hoop op genezing is door de dokters niet meer uitgesproken. Op het moment dat er waarschijnlijk weer wat mis was, was ik het weekend met de jeugdgroep in Nyika, een safaripark. Net voor de ingang had ik nog even bereik met mijn telefoon, en belde mijn zus precies om me voor te bereiden. Dat vond ik wel heel bijzonder. Toen was er nog niets met zekerheid gezegd, maar mijn moeder zou die dinsdag er op meer horen van de dokters. Ik was heel blij met andere mensen om mij heen, waar ik aan kwijt kon wat er op dat moment door me heen ging. Wel merkte ik direct dat Malawianen op een heel andere manier met zulke boodschappen omgaan dan wij Nederlanders. Ze blijven altijd positief, omdat ze denken dat negatieve woorden ook zijn uitwerking hebben op de zieke. Sterk zijn voor de zieke, maar ook een vast vertrouwen op de kracht van God die genezing kan geven. Dat viel mij op en leerde mij ook wel om niet alleen maar naar mensenlijke mogelijkheden te kijken! God ismachtig! Gelukkig had ik wel een heel fijn weekend met geweldige Malawiaanse vrienden. Dat was ook wel afleiding voor mij, zodat ik wat minder aan de onzekerheid hoefde te denken. Toen ik na het weekend thuis kwam, was ik echter wel heel blij dat ik het ook even met Nederlanders kon praten. Dinsdag was een spannende dag, maar 's middags belde mijn moeder dat het inderdaad weer fout was. Dit betekende dat ze ook zo snel mogelijk weer zouden beginnen met chemo's. Het is best heftig en moeilijk om dit van een afstand mee te maken. Gelukkig kreeg ik heel veel steun van al mijn vrienden in Ekwendeni, blank en bruin. Heel fijn om te merken hoeveel een bemoedigend woord en een luisterend oor kunnen betekenen.

Na een paar weken werd wel duidelijk dat ik graag toch eerder terug wilde. Dit vond ik een heel moeilijke beslissing, omdat ik niet wist hoe het met mijn moeder zou gaan verlopen. Uiteindelijk hebben we na overleg met alle betrokkenen het besluit genomen dat ik 8 november naar Nederland zou vliegen. De paar laatste weken vliegen dan wel echt voorbij! Met dankbaarheid kijk ik terug op een geweldig afscheidfeest met een ontspannen volleybal en bbq. Heerlijk om iedereen om je heen te hebben die zoveel voor je hebben betekend, de afgelopen tijd!

En dan de laatste dagen. Afscheid nemen, inpakken, wat laat ik hier, en wat neem ik mee. Laatste dingen weggeven, lieve woorden, cadeaus, ‘je komt toch wel terug?', en laatste hugs, fam bhet was overweldigend. En dan stap je in het vliegtuig naar Nederland.... Het voelde echt als het achterlaten van mijn ‘home'. Ik had echt mijn plek gevonden, het paste echt bij mij. Maar ook wel weer uitzien om iedereen in Nederland te gaan zien en life contact te hebben.
Na een goede reis met leuke contacten onderweg, stond ik dan om half 7 's morgens in Nederland! Super leuk om Nederlandse bekende gezichten te zien! Henk, Ditty, Klazine en Elise kwamen me halen. Voor een winterjas en laarzen was gezorgd.

Heerlijk om weer thuis te zijn, mijn ouders te zien, al mijn broers en zussen, vrienden, neefjes en nichtjes. Leuk en ook wel heel raar, dubbel. Wat moet ik zeggen? De eerste dagen weet je gewoon niet wat je moet voelen. Ik mis Malawi, de mensen, de cultuur, het engels en tumbuka spreken, de heerlijke kerkdiensten, heerlijk op z'n Malawiaans zingen enz. enz. Het lijkt het ook weer zo ver weg. Maar ook hier is het goed om te zijn. Dat mogen we weten: Bij God zijn we altijd ‘thuis'.

Voorlopig is dit wel mijn laatste blog, omdat ik weer in Nederland ben. Wie weet, komt er nog wel eens een vervolg (ik hoop het wel!)

Bedankt voor het medeleven en volgen van mijn Malawiaanse leventje!

Liefs!
Rianne

Ps: heb je interesse om een paar maanden naar Malawi te gaan? Check dan even de website: www.gzb.nl/actueel

zomaar wat dingen uit het dagelijks leven...

Zomaar wat dingen uit het dagelijks leven....

Het verschil tussen blank en bruin? Wij zijn mensen, jullie zijn muzungu's (blanken). Hoe komt het dan dat we verschillend zijn? Tja, zo heeft God ons geschapen? O, maar welke kleur hadden Adam en Eva dan? En Jezus? Als we in de hemel zijn, zullen kleuren niet meer uitmaken, dan leven we alleen als ‘geest'. O ja, maar hoe kunnen we elkaar dan herkennen, als we niet meer ons lichaam hebben? We zullen elkaar wél herkennen, en dan zullen we elkaar ontmoeten, en ook mensen missen die niet in de hemel komen, omdat ze niet in God geloven. Je kunt alleen in de hemel komen als je Jezus als je Verlosser hebt!

Zomaar in een paar zinnen uit een gesprekje, terwijl we aan het fundraisen zijn voor de jeugdgroep en dus aardappels aan het schillen zijn om ze bruin gebakken te verkopen. Ik geniet er maar al te zeer van, van het een op het andere moment is een grapje over blank en bruin (wat maar al te vaak gebeurt;) ) veranderd in een serieus gesprek. Al gaat het het ene moment in het engels en het volgende moment in het tumbuka, ik kan het aardig volgen. De jongeren vertalen al lang niet alles aan me, geloven dat ik het wel snap, en dat is in grote lijnen ook wel zo. In je moedertaal kun je iets nu eenmaal soms duidelijker maken dan in een tweede taal. Het onderwerp spreekt aan, je ziet mensen denken, en ze komen met echt serieuze antwoorden. Ik merk vooral dat de vragen die in Nederland leven, ook hier leven! Iedereen heeft zijn ideeën over de oorsprong van het leven, en over de hemel. Natuurlijk liggen er ook wel verschillen, zoals dat er hier veel meer serieus wordt omgegaan met het geloof in profetie, spreken in tongen enz. Jongeren leven veel meer met het besef dat we in de ‘last days' leven. Dit geeft ook wel problemen, omdat er in zogenaamde fellowships (door de weeks) heel veel aandacht wordt geschonken aan de gaven van de Geest, profetie enz. In de kerk voelen jongeren zich hierin veel minder begrepen. Gelukkig wordt er nu op de jeugdgroep wel bijbels aandacht geschonken aan de vragen van jongeren. Vrijdag hopen we ook een weekend te hebben met de jongeren, dan gaan we naar Nyika nationaal park, om dieren te spotten. Ook zullen er teachings (bijbelstudie) zijn. Daar waren we ook geld voor aan het inzamelen, het kost best wel wat en niet iedereen heeft het geld om mee te gaan. Ben benieuwd hoe het gaat, op z'n malawiaans is er nog zeer weinig geregeld volgens mij....Een jv-weekend op z'n malawiaansJ

Iets anders: Odi, Odi, er staat een meisje aan mijn deur. Ze is al een paar keer langs geweest maar ik was elke keer niet thuis. Heb kwam haar op straat tegen, en had even een praatje met haar en haar vriendinnen. 10 minuten later kwam ze naar mijn huis, vertelde een heel verhaal over haar stiefvader die opnieuw getrouwd was en dat ze nu met 8 kinderen waren, en dat ze geen geld hadden om haar schoolgeld te betalen. Wat doe je dan? Zeg je ja, of nee? Gelukkig krijg ik hier en daar wel advies, en dus had ik gevraagd om terug te komen, zodat we samen naar haar school zouden gaan. Geld zomaar wordt niet aangeraden, maar je wilt mensen hier ook helpen. Mensen zijn niet bang om geld te vragen van blanken. Lastig om keuzes te maken. Dan maar mee om het geld echt op school te gaan betalen, zodat je weet dat het goed terecht komt.

Ik wil jullie een voorvalletje van zondag niet onthouden. Degene die de dienst leidde had ons al voorbereid op het thema van de preek; de wederkomst van Jezus. Begint de ouderling (of is het diaken, ik weet niet) de preek, zegt hij : Ik weet niet of het geoorloofd is in de kerk, maar ik heb gehoord dat uitbeelden een boodschap kracht kan bijzetten. Dus ik wil wat laten zien. Pakt hij een vuvuzela (ja, zo een hebben ze van de voetbal ook in Malawi), en begint er hard op te tetteren. Als symbool voor de laatste bazuin, die zal klinken als Jezus terugkomt. Tja, vergeten zal ik het niet...Jezus komt terug!

Groet uit een zonovergoten Malawi...

Liefs Rianne